Wednesday, April 27, 2022

आश्विनी डॅनियल लांडगे - पुणे महापालिकेच्या सभागृहातील एकमेव ख्रिस्ती नगरसेविका


 नुकतीच मुदत संपलेल्या पुणे महापालिकेच्या सदस्यांमध्ये एमआयएम या पक्षाचा एकमेव सदस्य होता. हैद्राबादच्या ओवैसी बंधूंच्या नेतृत्वाखालील एमआयएम हा पक्ष केवळ मुस्लिम समाजाचे प्रतिनिधित्व करतो असे समजले जाते. एमआयएमच्या तिकिटावर आश्विनी डॅनियल लांडगे निवडून आल्या होत्या मात्र त्या मावळत्या पुणे महापालिकेच्या सभागृहातील एकमेव ख्रिस्ती नगरसेविका होत्या.

ऑल इंडिया अंजलीस-ए-इत्तेहादुल मुस्लिमीन किंवा एमआयएम च्या तिकिटावर आश्विनी लांडगे या ख्रिस्ती महिलेने पुणे महापालिकेच्या 2017 च्या निवडणुकीत विजय मिळविला होता. येरवडा येथील सहा क्रमांकाच्या प्रभागातील खुल्या महिला गटातून लांडगे निवडून आल्या आहेत. एमआयएम हा पक्ष केवळ मुस्लिम समाजाचे प्रतिनिधित्व करतो असे समजले जाते. त्यामुळे या पक्षाचा एकमेव उमेदवार पुणे महापालिकेत निवडून येतो आणि ती व्यक्ती ख्रिस्ती आहे हे समजल्यावर अनेकांना आश्चर्याचा धक्काच बसला.
एकूण १६२ सदस्यसंख्या असलेल्या पुणे महापालिकेत आश्विनी लांडगे यांच्यामुळे ख्रिस्ती समाजाला खूप वर्षाच्या कालावधीनंतर प्रतिनिधित्व लाभले आहे.
एमआयएम या पक्षाने पुणे महापालिकेस निवडणुकीच्या रिंगणात प्रथमतः २५ उमेदवारांना उतरवले होते. कोंढवासारख्या मुस्लिमबहुल प्रभागात काही जागांवर या पक्षाला विजय मिळेल असा अनेकांचा कयास होता. मात्र आश्विनी लांडगे वगळता या पक्षाच्या इतर उमेदवारांना यश मिळाले नाही.
लांडगे यांच्या प्रभाग क्रमांक सहामध्ये इतर तिन्ही विजयी उमेदवार शिवसेनेचे आहेत. येरवडा प्रभाग क्रमांक सहामध्ये मतदारांमध्ये दलित, मुस्लिम आणि ख्रिस्ती समाजाचे प्रमाण लक्षणीय आहे. लांडगे यांच्या समर्थक कार्यकर्त्यांनी यशस्वीरीत्या सोशल इंजिनीयरिंग केल्यामुळे या तिन्ही समाजांव्यतिरिक्त इतरांचीही मते त्यांच्याकडे वळण्यात मदत झाली असे त्यांच्या यशावरून दिसते.
बत्तीस वर्षे वयाच्या आश्विनी लांडगे यांचे शिक्षण बारावीपर्यंत झालेले असून त्या मूळच्या सोलापूरच्या आहेत. त्यांचे पती डॅनियल लांडगे हे सामाजिक कार्यकर्ते असून गेले अनेक वर्षे गरीब लोकांना पुण्यातील विविध इस्पितळात मोफत वैद्यकीय सेवा मिळवून देण्यात, तसेच सरकारी कार्यालयातील कामे करण्यात ते मदत करतात. त्यांचे सामाजिक कार्य पाहून अनेक लोकांनी त्यांना राजकीय क्षेत्रात उतरण्याचा, महापालिकेची निवडणूक लढविण्याचा आग्रह केला होता.
मात्र त्यांनी आपल्या पत्नी आश्विनी याना महापालिकेच्या निवडणुकीच्या रिंगणात उतरण्याचे ठरविले. या निवडणुकीसाठी त्यांनी प्रस्थापित पक्षाकडे अल्पसंख्याक पक्षाची उमेदवारी मागितली होती. मात्र या पक्षाचे तिकीट न मिळाल्याने त्यांनी अल्पसंख्याक पक्षाची उमेदवारी मिळविली आणि आश्विनी यांचा विजयही झाला.
पुण्यात येरवडा आणि वाडगावशेरी येथे आणि नजीकच्या पिंपरी चिंचवड शहरात पिंपरी आणि काळेवाडी येथे ख्रिस्ती मतदारांची संख्या लक्षणीय आहे. त्यामुळे ख्रिस्ती समाजातर्फे अनेक पुरुष आणि महिला कार्यकर्त्यांनी या दोन शहरात विविध प्रमुख राजकीय पक्षांतर्फे उमेदवारी मिळविण्याचा प्रयत्न केला होता.
अनुपमा डोंगरे-जोशी, सुनीता जॉन भोसले वगैरे इच्छुक उमेदवारांना काँग्रेस पक्षाचे तिकीट मिळाले नाही. ख्रिस्ती समाजातील इतर इच्छुकांनी मग इतर पक्षांतर्फे किंवा अपक्ष म्हणून निवडणूक लढवली. यामध्ये राष्ट्रवादीच्या ऐश्वर्या जाधव, बहुजन समाज पक्षाचे प्रकाश त्रिभुवन आणि अपक्ष उमेदवार प्रमोद पारधे, एलिझाबेथ संजय भालेराव-फर्नांडिस, विकास उमापती, येशूराज बेली यांचा समावेश होता. मात्र केवळ एमआयएमच्या लांडगे यांनाच यश मिळाले.
दोन दशकांपूर्वी पुण्यात येरवडा वॉर्डातून जॉन पॉल यांची पुणे महापालिकेवर निवड झाली होती. त्यानंतर ख्रिस्ती समाजाला महापालिकेत प्रतिनिधित्व मिळाले नव्हते. ख्रिस्ती समाजाची मते काही राजकीय पक्षांना नेहमीच मिळत असली तरी या समाजाच्या प्रतिनिधींना या पक्षांची उमेदवारी दिली जात नाही किंवा स्वीकृत सभासद म्हणून निवड केली जात नाही अशी अनेक ख्रिस्ती लोकांची तक्रार असते.
पुण्यात आणि पिंपरी चिंचवड शहरात २०१७ यावर्षी प्रथमच भारतीय जनता पक्षाची सत्ताधारी पक्ष म्हणून निवड झाली आहे. या पक्षाने काही मुस्लिम व्यक्तींनाही निवडणूक लढविण्यासाठी तिकीट दिले होते. मात्र भाजपतर्फे निवडणूक लढणारा एकही मुस्लिम उमेदवार यशस्वी झाला नाही.
भारतीय जनता पक्षातर्फे मात्र एकही ख्रिस्ती व्यक्तीस उमेदवारी दिली गेली नव्हती.
भारतीय जनता पक्ष या दोन्ही शहरात सत्तेवर आला असला तरी या सत्ताधारी पक्षाच्या नगरसेवकांमध्ये एकही अल्पसंख्य समाजातील म्हणजे मुस्लिम, ख्रिस्ती व शीख व्यक्ती नाही.
गेल्या काही दशकात पुणे महापालिकेत महापौर आणि इतर महत्वाच्या पदांवर तत्कालीन सत्ताधारी काँग्रेस पक्षातर्फे मुस्लिम आणि शीख समाजाच्या स्थानिक नेतृत्वास संधी देण्यात आली होती.
खूप वर्षांपूर्वी म्हणजे १९६७ साली डॉ. लिऑन डिसोझा या ख्रिस्ती व्यक्तीला मुंबईचे महापौर होण्याचा मान काँग्रेस पक्षाने दिला होता. त्यानंतर महाराष्ट्र सरकारच्या मंत्रिमंडळात आरोग्य राज्यमंत्री म्हणूनही त्यांनी काम पाहिले.
पुण्यात काँग्रेस पक्षाने अली सोमजी या मुस्लीम नेत्याला आणि आणि मोहनसिंग राजपाल या शीख नगरसेवकास महापौर बनवले होते तर शरद पवार यांनी मुस्लीम नेते आझमभाई पानसरे यांना पिंपरी चिंचवड शहरात महापौर होण्याची संधी दिली होती.
पुणे आणि पिंपरी चिंचवड शहरांतील महापालिकेत २०१७च्या निवडणुकीनंतर सत्तेवर आलेल्या भारतीय जनता पक्षाचा एकही मुस्लीम वा ख्रिस्ती धर्मिय नगरसेवक नाही. (देशात दुसऱ्यांदा सत्तेवर आलेल्या भाजपची लोकसभेत अल्पसंख्य समाजातील प्रतिनिधींबाबत अशीच तऱ्हा आहे, )
महाराष्ट्रात ठाणे जिल्ह्यातील वसई तालुक्यात तसेच मुंबईतील काही उपनगरात आणि अहमदनगर, औरंगाबाद आणि नाशिक जिल्ह्यात ख्रिस्ती लोकांची संख्या मोठ्या प्रमाणात आहे. मात्र वसई वगळता महाराष्ट्रात राजकीय पदे मिळविणाऱ्या ख्रिस्ती व्यक्तीची संख्या अगदीच नगण्य आहे.
काही वर्षापर्यंत महाराष्ट्र विधानमंडळात म्हणजे विधानसभेत किंवा विधानपरिषदेत ख्रिस्ती समाजाचा एकतरी प्रतिनिधी हमखास असायचा. राज्याच्या मंत्रिमंडळातही एका ख्रिस्ती व्यक्तीचा समावेश केला जायचा. गेल्या वीस वर्षात हि परंपरा विविध कारणांनी खंडित झाली आहे.
अहमदनगर, श्रीरामपूर, औरंगाबाद तसेच संगमनेर शहरातसुद्धा स्थानिक स्वराज्य संस्थामध्ये प्रतिनिधित्व मिळविण्यात ख्रिस्ती नागरिकांना अपयश येते आहे. याबाबत समाजातील नेत्यांनी आणि कार्यकर्त्यांनी गांभीर्याने विचार करण्याची गरज आहे.
-----
क्रुसाभोवतालचा मराठी समाज - लेखक कामिल पारखे (प्रकाशक चेतक बुक्स, २०२१ ) मधील एक प्रकरण
---

 सिल्व्हर ओक'


"हा कुठल्या फुलांचा सुगंध आहे...कुठले झाड ह्या फुलांचे?"
त्या दिवशी महापालिकेच्या बागेत एका जागी घुटमुटमुळत असलेल्या कोणा एकाने विचारले.
सकाळी फिरायला आलेलो मी त्यावेळी माझ्या दोन-तीन मित्रांबरोबर त्या व्यक्तीच्या समोरच होतो.
"हे इकडे सोन चाफ्याचं झाड आहे.. फुलं ती अगदी वरच्या फांद्यांवर आहेत.." मी लगेच तत्परतेने माहिती पुरवली.
माझे उत्तर ऐकून माझ्याबरोबर असलेले माझे मित्रही त्या सोनचाफ्याच्या त्या झाडाकडे, त्या पिवळयाधमक फुलांकडे जराशा विस्मयाने पाहू लागले.
''अरे खरंच कि. इतके दिवस माझ्याही लक्षात आले नाही हे फुलांचे झाड आणि फुलांचा हा सुगंध !'' माझ्याबरोबरचे एक ज्येष्ठ नागरीक म्हणाले.
''या मोठ्या बागेत इतके जुने सोनचाफ्याचे हे एकमेव झाड आहे. सुगंधित फुले खूप उंचावर असल्याने या झाडाचे अस्तित्व सुदैवाने सहसा कुणाच्या लक्षातही यात नाही आणि त्यामुळे ही फुले आणि इथला हा सुगंध सुरक्षित राहतो,'' मी म्हटलं.
ते तीनचार जण अजूनही सोनचाफ्याच्या त्या उंच झाडाकडे टक लावून पाहत होते. त्यामुळे सोनचाफ्याच्या झाडाविषयी अतिरिक्त माहिती देण्याचा मोह मला आवरला नाही.
`महापालिकेच्या बाग खात्याने काही वर्षांपूर्वी सोनचाफ्याची काही नवी झाडे या बागेत लावली आहेत. चला, दाखवतो मी तुम्हाला ही झाडे, दोनतीन वर्षांत या झाडांनाही फुलं यायला सुरुवात होईल.''
त्यानंतर बागेच्या इतर जागी काही वर्षांपूर्वी लावलेली आणि आता चांगले बाळसे धरलेली सोनचाफ्याची ती इतर झाडेही मी त्यांना दाखवली. सोनचाफ्याची झाडे कशी ओळखायची हेसुद्धा मी त्यांना सांगितले.
एव्हाना झाडे आणि फुलांविषयीची माझी माहिती ऐकून माझे दोन मित्र चकित झाले होते.
``अहो पण तुम्हाला या झाडांची आणि फुलांची खूप माहिती दिसते. मी या बागेत गेली कित्येक वर्षे येतोय पण झाडांची अशी नावे माहितच नाही.'' .
वयाने माझ्यापेक्षा मोठे असले आणि सरकारी नोकरीच्या निमित्त ते राज्याच्या विविध शहरांत आणि छोट्यामोठ्या गावांत राहिले होते तरी झाडे आणि फुलांची त्यांची माहिती खूप मर्यादित होती.
कडुनिंबाची, पिंपळाची, गुलमोहोराची आणि नारळाची अशी काही झाडे आणि गुलाब, मोगरा, फार झालं तर जाईजुई सजी थोडीफार फुले सोडली तर आपल्यापैकी बहुतेकांना इतर झाडांची, झुडुपांची आणि फुलांची माहितीच नसते.
मंडईत किंवा बाजारात गेल्यावरसुद्धा नेहेमी भाजी घेणाऱ्या पुरुषांना आणि अनेक बायांना मेथी, पालक, करडई, शेपू आणि इतर काही पाल्याभाज्यांची आणि कोबी, फ्लॉवर, टमाटे वगैरे फळभाज्यांची नावे माहित असतात. आंबटचुका, चवळी, चाकवत, डांगर, विविध प्रकारचे बिन्स किंवा वाल ही नावे अनेकांनी कधी ऐकलेली नसतात, त्यांची चव कशी माहित असणार? तसाच हा प्रकार.
तर त्या दिवशी बागेतल्या त्या ज्येष्ठ नागरिकाने माझ्या फुलांबाबतच्या आणि झाडांविषयीच्या माहितीविषयी कौतुक केले.
''तुम्हाला माहित आहे का येथे आपण रोज फिरतो या बागेत फणसाचे एक झाड आहे? कवठांच्या ओझ्याने वाकलेले एक झाड आहे? दररोज रात्री आपला मोहक सुगंध पसरविणारे रातराणीचे झाड आहे ? आणि साक्षात स्मुद्रमंथनातून बरे आलेले आणि नंतर सत्यभामाच्या हट्टामुळे स्वर्गातून पृथ्वीतलावर आलेले दररोज सकाळी सुगंधी फुलांचा सडा टाकणारे पारिजातक किंवा प्राजक्ताचे झाड आहे?''
``इथलं हे फणसाचं झाड मी सहसा कुणाला दाखवतही नाही, नाहीतर उन्हाळ्यात सगळे जण फांद्यांवर लोंबणाऱ्या फणसांकडे पाहत राहतील. मागच्या वर्षी
या झाडाला लागलेले छोटेसे दोन फणस काढण्याचा प्रयत्न एक बाई आणि तिची मुलगी करत होती. लांबूनच मला ते दिसले आणि मी मोठ्याने ओरडलो, ;; अरे अजून लहान आहेत ते फणस.. वॉचमनला सांगू का?'' दोघीजणी लगेच पळाल्या, नंतर लक्षात आले नवीनच आलेल्या वॉचमनची ती बायको आणि मुलगी होती. ''
माझे न थांबणारे ते भाषण ऐकून माझ्याबरोबरचे ते मित्र थक्क झाले त्यानंतर चारपाच मिनिटांतच ही सर्व झाडे, विशेषतः कवठाने वाकलेले ते झाड पाहून सगळे थक्क झाले. दररोज तिथे येऊन त्या कडक कवठांच्या फळांकडे त्यांचे कधी लक्षही नव्हते गेले.
`मात्र यात काहीच नवलाची गोष्ट नाही, आपण दररोज संध्याकाळी, रात्री घराबाहेर पडत असतो, किती वेळेस आपले सुर्याच्या मावळत्या लालभडक गोळ्याकडे लक्ष देऊन पाहतो? , किती वेळेस आपण उगवती चंद्रकोर, अष्टमीचा किंवा पौर्णिमेचा चंद्र न्याहाळत असतो? त्यांच्या अस्तित्वाची आपल्याला जाणिव नसते. तसेच हे पण आहे..''
मी त्यांच्याशी झाडाफुलांविषयी बोलत होतो ते खरे पण माझे मन कधीच या झाडाफुलांच्या कितीतरी आठवणींमध्ये रमले होते. इथली ही लांबसडक काड्यासारखी फुले असणारी उंचच उंच बुचाची झाडे मला हरेगावच्या संत तेरेजा स्कुलच्या बोर्डिंगची आठवण करुन देत होती. लालभडक, जांभळ्या आणि सफेद रंगांची बोगेनव्हेलची फुले मला नेहेमीच श्रीरामपूरच्या जर्मन हॉस्पिटलपाशी असलेल्या देवळातल्या मतमाऊलीच्या डोंगरापाशी घेऊन जातात. क्रोटॉनची कितीतरी रंगांची रोपटे मला गोव्यातल्या मिरामारच्या माझ्या पहिल्या चिमुकल्या बागेची आठवणी जागी करतात.
वड म्हटलं कि मला श्रीरामपूरपाशी गोंधवणीपासून तीनचार किलोमीटर असलेला आमच्या शाळेच्या सहलीचे ठिकाण असलेला तो बन आठवतो. तिथला तो महाकाय, पारंब्या सगळीकडे पसरत कितीतरी अंतरावर पसरलेला वटवृक्ष मला आजही उठतो, त्या वडाच्या अगदी मध्यभागी एका पिराची हिरव्या कापडाने झाकलेली कंबर होती.
औंदुंबर म्हटलं कि बालकविंची ती हुरहुर निर्माण करणारी कविता हमखास आठवते.
झाकाळुनी जळ गोड काळिमा पसरी
लाटांवर पाय टाकुनी जळांत बसला असला औदुंबर
नव्वदच्या दशकात रशियात आणि बल्गेरियात वास्तव्यात असताना आणि अलिकडेच पुन्हा एकदा युरोपात सहलीवर असताना आणि दोन वर्षांपूर्वी थायलंडला असताना तिथली झाडे, त्या झाडांची पाने आणि फुले मी असेच अगदी नवलाने पाहत बसायचो.
चिंचवडमधल्या माझ्या इमारतीच्या आसपास आणि गच्चीवर शक्य होतील अशी ही बहुतेक झाडे आणि रोपटे मी लावली आहेत, याचे हे एक मुख्य कारण आहे. विशेष म्हणजे याची जाणीव मला अगदी अलिकडच्या काळात झाली. माझा भूतकाळ माझ्याबरोबर घेऊन उद्या येणाऱ्या नव्या पानांची, कळ्यांची आणि फुलांची वाट मी पाहत असतो.
बोलतबोलत बागेभोवतीच्या गोल रस्त्यांवरुन आमचा एक फेरा पूर्ण झाला होता आणि मला ते दुसरे एक उंच झाड दिसले.. ''आणि हे बघा हे आहे ...''
आणि मी एकदम गप्पगार झालो. मी पुरता ब्लँक झालो होतो,
माझ्या जिभेच्या अगदी टोकांवर असलेले त्या झाडाचे नावच मला आठवेना..
''अहो हल्ली हे झाड सगळीकडे दिसते, आमच्या इमारतीच्या शेजारीही दोन आहेत ही झाडं.. काय नाव ते..''
नंतर मला अचानक एक आठवले.. ``अहो हे झाड म्हणजे शरद पवारांच्या मुंबईतल्या बंगल्याचे नाव..मागे शिवसेना, राष्ट्रवादी आणि काँग्रेस यांची सत्ता स्थापन करण्यासाठी होणारी चर्चा मातोश्री आणि शरद पवारांच्या या घरात व्हायची.. शिवसेनेचे खासदार संजय राऊत शिष्टाई करण्यासाठी त्या दिवसांत या दोन निवासस्थानांत सारखे फेऱ्या मारत असायचे.. आठवले का शरद पवारांच्या घराचे ते नाव ? हे झाड त्याच नावाचे आहे..''
''म्हणजे तुम्हाला `सिल्व्हर ओक' म्हणायचे आहे का?;
राजकारणात खूप इंटरेस्ट असलेल्या त्यापैकी एकाने पट्कन म्हटले.
त्यांना एकदम आलिंगन द्यावे असे मला त्यावेळी वाटले.
२०१९च्या विधानसभा निवडणुकीनंतर शिवसेनेच्या उद्धव ठाकरे यांनी मुख्यमंत्रीपदावर दावा केल्यावर मातोश्री, सिल्वर ओक आणि खासदार संजय राऊत अनेक दिवस एकदम प्रकाशझोतात आले होते.
`मातोश्री' हे निवासस्थान तर बाळासाहेब ठाकरे यांच्या काळापासून महाराष्ट्रात परिचयाचे होते, २०१९साली सत्तास्थापनाच्या वाटाघाटीच्या काळात आणि संजय राऊत यांच्या शिष्टाईमुळे शरद पवार यांचे मुंबईतील `सिल्व्हर ओक' हे निवासस्थानसुद्धा महाराष्ट्रभर आणि देशाच्या राजधानीतही सर्वपरिचित झाले.
अशाच प्रकारे गेल्या आठवड्यात याच खासदार संजय राऊत यांच्यामुळे पेशवाईच्या काळातील विस्मृतीत गेलेले ते `साडेतीन शहाणे' म्हणजे नक्की कोण होते याचीही अनेकांना माहिती झाली.

 मॉर्निंग वॉक निखळ निसर्गावरच ही पोस्ट

आज सकाळी श्रीधरनगर बागेत मॉर्निंग वॉकच्या कार्यक्रम पत्रिकेवरील सर्वच कार्यक्रम पूर्ण करता आले. असा योग नेहेमीच येत नाही. बागेत जातानाच कारमध्ये नेहेमी असलेली बॅडमिंटनची दोन रॅकेट्स आणि शटल कॉक घेऊन गेलो.
मी असा जामाजम्यानिशी जात असताना पाहून '' ''अहो तुमचे कुणी जोडीदार बागेत नाही'' असं एकजण मला म्हणालासुद्धा. पण म्हटले ``पाहू या, येईल कुणीतरी खेळायला. ''
अगदी तसंच झालं.
त्या सकाळच्या थंडीत थोडा वेळ उन्हात उभा राहून सुर्याकडे टक राहून पाहत राहिलो, नंतर थंडी जाईपर्यंत उभ्यानेच काही व्यायामप्रकार केले आणि बागेत थोडा पळून आलो. तोपर्यंत माझ्याबरोबर नेहेमी बॅडमिंटन खेळणाऱ्यांपैकी एक जोडीदार आला होता.
मस्तपैकी पंधरावीस मिनिटे खेळून झाले, अंग छानपैकी मोकळे झाले.
बॅडमिंटनची `मॅच’ अशी मी कधीच खेळत नाही, शिवाजीनगरच्या सकाळ टाइम्स वृत्तपत्रातले काम संपल्यावर आणि बॉसलोक ऑफिसातून घरी गेल्यावर संध्याकाळी उशिरा किंवा रात्री ऑफिसच्या मोकळ्या जागेत बॅडमिंटन करण्याचा माझा खूप वर्षे शिरस्ता होता. त्यावेळी असिम त्रिभुवन, ओंकार परांजपे, अनामिका अशा काही तरुण सहकाऱ्यांच्या आग्रहास्तव काही वेळेस मॅचेस खेळाव्या लागायच्या. नाहीतर स्पर्धेसाठी म्हणून नाही तर निव्वळ निखळ आनंदासाठी खेळायचे हेच माझे नेहेमी धोरण असते.
गोव्यात मिरामारच्या धेम्पे कॉलेजात शिकताना आणि नंतर नवहिंद टाइम्समध्ये नोकरी करताना केवळ फ़ुटबाँल खेळायचो, युरोपात बल्गेरियात काही महिने पत्रकारितेच्या अभ्यासासाठी असताना तिथेही फ़ुटबाँलच खेळायचो. गेल्या काही वर्षांत माझी मुलगी आदिती आणि तिच्या कॉलनीतल्या मित्रमैत्रिणींमुळे बॅडमिंटन खेळायची आवड निर्माण झाली आणि आता केवळ हाच खेळाचा प्रकार मला आवडतो आणि झेपतो पण.
खेळून झाले आणि काही मिनिटातच शिट्टी झाली. कोरोनाकाळात हल्ली महापालिकेच्या बागा सकाळी दहाऐवजी नऊलाच बंद होतात. गेटबाहेर आलो तर दत्तमंदिरातून बाहेर येणारे दुसरे एक मित्र दिसले.
केंद्रिय उद्योग खात्यातून पंधरा वर्षांपूर्वी निवृत्त झालेले हे विजय देशपांडे सर मॉर्निग वॉकमध्ये मला साथ देत असतात. त्यांच्याबरोबर चालताना त्यांचे सरकारी कार्यालयातील घटनांचे आणि कामकाजाचे अनुभव ऐकत शरीराचा व्यायाम होतोच पण त्याहूनही महत्त्वाचे म्हणजे खूप उच्च दर्जाची बौद्धिक मशागत होत असते.
दिल्लीत एकदा काही कागदपत्रे घेऊन पंतप्रधान इंदिरा गांधींना भेटण्याची देशपांडेंना संधी मिळाली होती, बारामतीला महाराष्ट्राचे तेव्हाचे मुख्यमंत्री शरद पवार यांच्या कन्या सुप्रिया सुळे यांच्या देशातील व्हिव्हिआयपींच्या उपस्थितीत पण साध्याच स्वरुपात झालेल्या लग्नासही निमंत्रित सरकारी अधिकारी म्हणून ते उपस्थित होते.
ऐन आणिबाणिच्या काळात देशपांडे नवी दिल्लीत होते, त्याकाळातल्या त्यांनी सांगितलेली ही एक आठवण. आणिबाणी लागू केल्यानंतर देशात एकदम कठोर शिस्तपर्व म्हणजे विनोबा भावे यांच्या शब्दांत `अनुशासन पर्व’ सुरु झाले.
दिल्लीतील नॉर्थ आणि साऊथ ब्लॉकमधील सर्व अधिकारी आणि कर्मचाऱ्यांनी वक्तशीरपणे म्हणजे सकाळी नऊ वाजता कार्यालयात हजर व्हावे असा एक आदेश काढण्यात आला होता. या आदेशाकडे बहुतेक सर्वच अधिकाऱ्यांनी दुर्लक्षच केले. पंतप्रधान इंदिरा गांधींनी याबाबत माहिती कळली. दुसऱ्या दिवशी सकाळी नऊनंतर नॉर्थ आणि साऊथ ब्लॉकची प्रमुख दरवाजे बंद करण्यात यावे, असा एक आदेश त्वरित काढण्यात आला. (त्याकाळात पंतप्रधान कार्यालय म्हणजे Prime Minister's Office किंवा PMO अस्तित्वात नव्हते).
या आदेशाची ताबडतोब कार्यवाही करण्यात मात्र एक अडचण होती. नॉर्थ आणि साऊथ ब्लॉकचे प्रमुख दरवाजे गेली कित्येक वर्षे कधीही पूर्णतः बंद केले जात नसल्याने ते गंजले होते आणि दुसऱ्या दिवशीच्या सकाळी ते बंद करणे अशक्य होते. त्यावर आदेश आला की कुठल्याही परिस्थितीत ही प्रमुख दरवाजे सकाळी नऊनंतर बंद झालीच पाहिजे. यानंतर रात्रभर काम करून अखेरीस हे दरवाजे बंद आणि खुले होतील यासाठी आवश्यक ती उपाययोजना करण्यात आली.
दुसऱ्या दिवशी नॉर्थ आणि साऊथ ब्लॉकचे सर्व प्रमुख दरवाजे सकाळी नऊनंतर बंद झाले आणि त्यानंतर येणाऱ्या विविध खात्यांच्या मुख्य सचिवांच्या, सचिवांच्या आणि इतर अधिकाऱ्यांच्या गाडया गेटबाहेरच रोखण्यात आल्या. देशाच्या इतिहासात प्रथमच त्या दिवशी अनेक मुख्य सचिव आणि सचिवांच्या नावावर 'उशिरा आल्याचा' शेरा नोंदविला गेला. त्यानंतर मात्र सर्व अधिकारी आणि इतर कर्मचारीवर्ग वेळेवर कार्यालयात येऊ लागला.
तर सांगायचे म्हणजे देशपांडे सर म्हणजे अशा अनेक समृद्ध आणि संपन्न अनुभवांची मोठी खाण आहे. आपल्या नोकरीच्या कारकिर्दीत देशांतील विविध राज्यांत तसेच महाराष्ट्रातील अहमदनगर, औरंगाबाद, कोल्हापूर अशा ठिकाणी काम करताना आलेल्या नोकरशाहीचे, नोकरशहांचे आणि राजकारणी व्यक्तींचे किस्से ते सांगत असतात कोल्हापुरात असताना त्यांचे पत्रकार मित्र प्रभाकर कुलकर्णी आणि राजारामबापू पाटील यांच्या अनेक आठवणी आणि किस्से ते अधूनमधून सांगत असतात.
अशा अनुभवसंपन्न व्यक्तीशी दररोज बोलण्याची संधी मिळणे हे आम्हा पत्रकारांसाठी किती अमुल्य संधी असते हे सांगायलाच नको. देशपांडे सरांच्या या बोलण्यातून मला आतापर्यंत वृत्तपत्रांतील बातमी आणि लेखांसाठी कितीतरी विषय मिळाले आहेत, यापुढच्या कितीतरी लिखाणासाठी त्यांनी बेगमी पुरवली आहे.
घरी आलो तेव्हा इमारतीखाली लिफ्टच्या शेजारी असलेल्या महापालिकेच्या नळाला अजून पाणी येते आहे हे पाहून धक्काच बसला.
दोन वर्षांपूर्वी महापालिकेने धरणांत अपुरा पाणीसाठा आहे या कारणाखाली दिवसाआड एकवेळ फक्त संद्याकाळी पाणीपुरवठा सुरु केला त्यात नंतर अतिवृष्टी होऊन, भरलेल्या धरणांतून पाणी सोडण्याची वेळ येऊनही बदल केलेला नाही. मात्र आजकाल अनेकदा सकाळीही नळाने पाणीपुरवठा होतो हे अनेक लोकांच्या लक्षातही आलेले नाही.
मग काय, ताबडतोब घरात गेलो आणि दोन बादल्या आणि पाण्याचा मग घेऊन पुन्हा त्या नळाशी आलो. खूप दिवस इमारतीपाशी आणि रस्त्याला लागून असलेल्या रोपांना आणि झाडांना मी पाणी घातले नव्हते. इतर शेजारपाजारचे वृक्षमित्र रहिवाशी नियमितपणे या झाडांनां पाणी घालत असले तरी ते पाणी अपुरे आहे हे पारिजातकाच्या, कण्हेरी आणि इतर झाडांच्या वाळलेल्या पानांवरुन लक्षात येत होते. शिवाय हिवाळा संपत आल्याने, आंबा आणि इतर फळझाडांचा फळांचा मोसम जवळ येत असल्याने त्यांना वाढीव पाण्याची गरज होती
झाडांना पाणी घालणे सुरु केले आणि खूप वर्षांपूर्वी आमच्या कॉलनीतल्या वाहत्या कॅनालपाशी असलेल्या मोकळ्या जागेत मीच लावलेल्या या कडुनिंबाच्या, आंब्याच्या, सोनचाफ्याच्या झाडांकडे आणि तगर, सोनचाफा कण्हेर वगैरे फुलझाडांकडे मी गेली दोन वर्षे दुर्लक्ष केले याबद्दल वाईट वाटले.
यापैकी काही झाडांना पाणी साचण्यासाठी मग आळे केले, काही झाडांच्या मुळापाशी शेजारीच कुणी तरी आणून टाकलेली लाल पावटा माती पसरुन टाकली, पेरु आणि सिताफळाच्या झाडांच्या फांद्याची थोडी छाटणी केली. अजूनही महापालिकेच्या नळाला पाणी येत होते त्यामुळे किती वेळ या बागकामात मन रमले ते कळालेसुद्धा नाही.
सहज घड्याळाकडे पाहिले तर साडेअकरा वाजून गेले होते. नाश्त्याची वेळ कधीच टळून गेली होती.
पण मग मनाशीच म्हटले, चला, काही हरकत नाही, आता नाश्ता नकोच. दमणची पाहुणे मंडळी घरी असल्याने आज मिष्टानांचा बेत आहे. आज भरपूर खेळून, व्यायाम करुन झाला, बागकामाने जाम भूक लागलीय.
अगदी तीस-पस्तीस नाही तरी नेहेमीपेक्षा आज काही जास्तीच पुरणपोळ्या अगदी आरामात खाता येतील.

दौरे आणि चळवळ समाजजागृतीसाठी आवश्यक

मी लहानपणी श्रीरामपूरला शाळॆत शिकत असताना समाजवादी कार्यकर्ते डॉ बाबा आढाव यांनी महाराष्ट्रभर एक दौरा काढल्याचे आजही आठवते. दौऱ्याचे आयोजन एका विशेष कारणासाठी केले होते. राज्यातील किती गावांत विविध समाजघटकांसाठी - स्पष्टच लिहायचे झाल्यास विविध जातीजमातींसाठी - पिण्याच्या पाण्यासाठी किती आणि कशाप्रकारच्या सामायिक विहिरी आणि इतर सुविधा आहेत हे पाहण्यासाठी डॉ आढाव यांनी हा संशोधनदौरा हाती घेतला होता. यानंतर कुठल्याशा दैनिकात कि इतर नियतकालिकांत याविषयी डॉ बाबा आढाव यांनी 'एक गाव, एक पाणवठा' या शिर्षकाची एक लेखमालिका लिहिली. नंतर ही लेखमालिका पुस्तकरुपातही प्रसिद्ध झाली. ही घटना आहे सत्तरच्या दशकाच्या सुरुवातीची.

डॉ बाबा आढाव यांच्या या 'एक गाव, एक पाणवठा' संशोधनदौऱ्यात महाराष्ट्रात पिण्याच्या पाण्याची सुविधा सामायिक आहे कि नाही याबाबतचे वास्तव लोकांच्या समोर आले.
त्यानंतर शांतीलाल मुथ्था यांनी सामुदायिक विवाहासाठी असेच दौरे आणि चळवळ सुरु केली होती. काही समाजांत लग्नासाठी आणि हुंड्यासाठी मुलीच्या कुटुंबाच्या ऐपतीबाहेर खर्च करण्यासाठी प्रचंड दबाब येतो, त्यावर सामुदायिक विवाह हा एक प्रभावी उपाय आहे असे मुथ्था यांचे म्हणणे होते.

याच हेतूने त्यांनी १९८९साली महाराष्ट्राच्या काही भागांत म्हणजे मध्य महाराष्ट्र, मराठवाडा, खानदेश या प्रदेशांतील विविध शहरांत आणि गावांत सामुदायिक विवाहास उत्तेजन देण्यासाठी पदयात्रा काढली. यादरम्यान गोव्यातील माझे वास्तव्य आटोपून मी महाराष्ट्रात परतलो होतो, तेव्हा या पदयात्रेचे ठिकठिकाणी अगदी उत्साहाने स्वागत होत असल्याचे वृत्तपत्रांच्या बातम्यांतून दिसून येत होते. या दौऱ्यामुळेच शांतिलाल मुथ्था यांना मग `सामुदायिक विवाहाचे प्रणेते' ही एक उपाधी चिकटली.
मुथ्था यांच्या प्रेरणेने नंतर अनेक जाती आणि जमातींमधील आणि धर्मांतील नेत्यांनी मग आपापल्या समाजांसाठी सामुदायिक विवाहसोहोळे आयोजित सुरु केले
काँग्रेसचे मुंबईतील खासदार आणि चित्रपट अभिनेते सुनिल दत्त यांनी मुंबई ते पंजाबमधील अमृतसर येथपर्यंत १९८७ साली काढलेली शांती पदयात्रा अशीच त्यामागच्या उद्दात्त हेतूने गाजली. अमृतसर येथील सुवर्णमंदिरातले अतिरेकी बाहेर काढण्यासाठी राबवलेल्या ऑपरेशन ब्ल्यु स्टार लष्करी कारवाईनंतर सुद्धा पंजाबमधले स्थिती पूर्वपदावर आलेली नव्हती.
पंजाबमधली ही स्थिती बदलून तेथे शांती प्रस्थापित करण्यासाठी आणि दुःखी शीख समाजाच्या वेदनेवर फुंकर घालण्यासाठी ही अडिचहजारहून अधिक किलोमिटर्सची पदयात्रा सुनिल दत्त यांनी सुरु केली होती. एकूण ७८ दिवस चाललेल्या या पदयात्रेत सुनिल दत्त यांच्या सोबत त्यांची मुलगी प्रिया दत्त याही होत्या.

समाजसेवक बाबा आमटे यांनी ऐंशीच्या दशकात ''भारत जोडो'' या नावाने देशभरचा दौरा सुरु केला होता. पणजी येथे `नवहिंद टाइम्स'चा बातमीदार म्हणून बाबा आमटे यांचा हा गोवा दौरा मी कव्हर केला होता, त्यावेळेस वृद्धत्त्वाकडे झुकलेले बाबा आमटे मणक्याच्या दुखण्याने त्रस्त होते तरीसुद्धा त्यांनी हा दौरा हाती घेतला होता हे विशेष होते.
जनता पक्षाचे अध्यक्ष चंद्रशेखर यांनी १९८३ साली केलेली कन्याकुमारी ते दिल्ली पदयात्रा अशीच खूप गाजली. `भारत यात्रा' या नावाने ओळखल्या जाणाऱ्या या पदयात्रेने चंद्रशेखर यांना देशभर एक नवी, स्वतंत्र ओळख मिळवून दिली.
भारतीय जनता पक्षाच्या लाल कृष्ण अडवाणी यांच्या देशभरच्या रथ यात्रेने तर देशाचा इतिहास घडवला हे कोण नाकारू शकेल?
काँग्रेसचे मुख्यमंत्री वसंतदादा पाटील यांना इतर पक्षांच्या मदतीने पदच्युत करुन शरद पवार मुख्यमंत्री बनले पण हे पद अल्पकाळाचे ठरले. महाराष्ट्रात राष्ट्रपती राजवट आल्यानंतर आणि काँग्रेसचे सरकार आल्यावर विरोधी पक्षनेते आणि काँग्रेस (समाजवादी) पक्षाचे नेते म्हणून शरद पवार स्वस्थ बसले नव्हते. त्याकाळात त्यांनी संपूर्ण महाराष्ट्र अक्षरशः पिंजून काढला होता, अगदी कब्बडीच्या स्पर्धा आयोजनातसुद्धा ते मागे राहिले नव्हते असे म्हणतात. शरद पवार यांच्या अशा या कष्टांचे फळ आणि परीणाम आपण सर्व जण आज पाहत आहोतच.
आजकाल मात्र असे दीर्घ परीश्रम आणि कष्टांचे दौरे राजकीय नेत्यांना सोसवत नाहीत असे दिसते. त्यामुळेच केवळ एखादया केंद्रस्थानी वा प्रकाशझोतात आलेल्या क्षेत्राला भोज्याप्रमाणे (भोंगा नव्हे ! ) भेट देऊन त्याद्वारे दीर्घकालीन दौऱ्याचे पुण्य आणि श्रेय उपटण्याचे मार्ग पत्करावे लागत आहेत.
अर्थात एव्हढ्या शॉर्टकटने जर त्यांचा अपेक्षित कार्यभाग उरकत असेल तर इतरांचीही त्याबद्दल हरकत नसावी.

कुठल्याही व्यक्तीच्या कार्याचे, योगदानाचे मूल्य पुरस्कार नाही तर काळच ठरवत असतो.

 पुण्यात इंडियन एक्सप्रेसला नुकताच रुजू झालो होतो तेव्हाची गोष्ट. प्रा. दि. ब देवधर यांना पद्मभूषण पुरस्काराने सन्मानित करण्यात आले होते आणि पुन्हा एकदा क्रिकेटमहर्षी देवधर यांच्यावर वृत्तपत्रांतून लेख प्रसिद्ध होऊ लागले. `पुन्हा एकदा' असा शब्द मी वापरला याचे कारण म्हणजे स्वातंत्र्यपूर्व काळात चाळीसच्या दशकात क्रिकेटमध्ये महत्त्वपूर्ण कामगिरी करणाऱ्या फर्ग्युसन कॉलेजातले माजी शिक्षक असलेल्या दिनकर बळवंत देवधर यांनी काही दिवसां[पूर्वी शंभरी पूर्ण केली होती, त्यावेळीही त्यांच्यावर वृत्तपत्रांतून असेच अनेक लेख प्रकाशित झाले होते.

योगायोगाने देवधर यांच्याप्रमाणेच शकुंतलाबाई परांजपे यांनाही त्याचवेळी पद्मभूषण पुरस्कार मिळाला होता. मी त्याकाळात डेक्कन जिमखान्यावर रानडे इन्स्टिट्युटसमोर प्रिया लॉजवर मंथली कॉट बेसिसवर राहत होतो आणि प्रा देवधर आणि शकुंतलाबाई परांजपे हे दोघेही डेक्कन जिमखान्यावर राहत होते. माझ्या शेजारीच राहणाऱ्या या दोन्ही पद्मभूषण पुरस्कारार्थींवर मी त्याकाळात लेख लिहिले होते. ही तीस वर्षांपूर्वीची म्हणजे १९९१ च्या आसपासची घटना.
यावेळी मला एक गोष्ट जाणवली कि पद्मभूषण मिळालेल्या प्रा. देवधर आणि शकुंतलाबाई परांजपे यांच्यामध्ये काही समान धागे होते. त्या दोघांनाही खूप वर्षांपूर्वी पद्मश्री पुरस्कारांनी गौरवण्यात आले होते. मग आता त्यांना हा त्याहून वरचा दर्जा असलेला हा पुरस्कार देण्याचे नैमित्तिक कारण काय होते?
देवधर यांच्याबाबत हे कारण अगदी उघड होते, त्यांनी अलिकडेच शंभरी ओलांडली होती. भारतात संततीनियमनाची चळवळ राबवणारे रधुनाथ धोंडो कर्वे यांनां मदत करणाऱ्या आणि त्यांच्या `समाजस्वास्थ' या मासिकात नियमितपणे लिहिणाऱ्या आणि माजी आमदार (विधानपरिषद सभासद) , खासदार (राज्यसभा सभासद) असलेल्या शकुंतलाबाईंचीसुद्धा नव्वदीकडे वाटचाल चालू होती. या दोघांनाही त्यांच्या या दीर्घायुष्यानिमित्ताने हा सत्कार दिला जात होता, हे स्पष्टच होते.
स्वातंत्र्यानंतर अनेक वर्षे पद्म आणि भारतरत्न हे पुरस्कार केवळ हयात व्यक्तींनाच दिले जात असत. तामिळनाडूचे माजी मुख्यमंत्री आणि अण्णाद्रमुकचे नेते एम. जी. रामचंद्रन यांच्या निधनानंतर तामिळनाडूत लगेच होणाऱ्या निवडणुका नजरेसमोर ठेवून त्यावेळचे पंतप्रधान राजीव गांधी यांनी मरणोत्तर भारतरत्न पुरस्कार जाहीर केला. अर्थात याचा काँग्रेस पक्षाला निवडणुकीत काहींचं फायदा झाला नाही ही गोष्ट अलाहिदा. मात्र त्यानंतर हा पुरस्कार मरणोत्तर देण्याची घातक परंपरा सुरु झाली.
साहित्य अकादमी, ज्ञानपीठ आणि इतकेच नव्हे तर नोबेल वगैरे पुरस्कार मात्र आजही फक्त हयात व्यक्तींनाच दिले जातात. पेन्शन चालू राहण्यासाठी संबंधित व्यक्तींना दर वर्षाच्या अखेरीस आपण अजून जिवंत आहोत हे सिद्ध करणारा हयातीचा पुरावा दाखल करावा लागतो. अन्यथा नवीन वर्षाच्या सुरुवातीला पेन्शन लगेच बंद होते. त्याचप्रमाणे एखाद्या व्यक्तीचे निधन झाले कि मग नोबेल आणि ज्ञानपीठ पुरस्कारासाठी ती व्यक्ती अपात्र ठरते.
काही आठवड्यांपूर्वीच महाराष्ट्रातही साहित्यक्षेत्रातील काही नामवंत व्यक्तींना विशिष्ट पुरस्कार दिले नाही त्याबद्दल जाहीर नापसंती व्यक्त झाली तेव्हा हे पुरस्कार केवळ हयात व्यक्तींनाच दिले जातात असा नियम आहे असे अधिकृतरीत्या सांगितले गेले आणि हवे असल्यास हा नियम बदलता येईल अशीही पुष्टी जोडण्यात आली होती.
हयातीच्या या नियमामुळेच अहिंसेचा पुरस्कार करणाऱ्या महात्मा गांधींना हा पुरस्कार मिळाला नाही असे म्हटले जाते. मात्र वर्णभेदाच्या संघर्षात अहिंसेचे साधन यशस्वीरीत्या हाताळणाऱ्या अमेरिकेतल्या रेव्ह. मार्टिन ल्युथर किंग (ज्युनियर) यांना हा प्रतिष्ठेचा पुरस्कार अगदी तरुणवयात मिळाला. वर्णभेदाच्या संघर्षात महत्त्वाचे योगदान करणाऱ्या दक्षिण आफ्रिकेतील नेते नेल्सन मंडेला आणि नुकतेच दिवंगत झालेले आर्चबिशप डेसमंड टुटू यांनाही नोबेल पारितोषकाने गौरवण्यात आले.
अशाच प्रकारे मानवतेवरील एक कलंक असणाऱ्या अस्पृश्यतेचा भारतात राज्यघटनेच्या माध्यमातून कायमचा नायनाट करणाऱ्या डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांसारख्या महामानवाला मात्र नोबेल पुरस्कार मिळाला नाही.
याउलट या शतकाच्या सुरुवातीला बराक ओबामा यांनी अमेरिकेचे राष्ट्राध्यक्ष म्हणून सूत्रे घेतल्याघेतल्या त्यांना नोबेल पुरस्काराने गौरवण्यात आले ते नेमके कशासाठी याचा खुद्द ओबामा यांनासुद्धा थांगपत्ता लागलेला नसेल.
एखादा सन्मान व पुरस्कार एखाद्या व्यक्तीला देण्यामागचे (किंवा न देण्यामागचे) कारण शोधू गेल्यास काही गंमतीदार, अविश्वसनीय किंवा धक्कादायक माहिती मिळते. स्थानिक, राज्य, आणि राष्ट्र तसेच जागतिक पातळींच्या पुरस्कारांविषयीही असेच घडल्याचे दिसते.
वि. स. खांडेकर यांना त्यांच्या 'ययाती' या कादंबरीसाठी ज्ञानपीठ पुरस्कार जाहीर झाला, तेव्हा त्यांची दृष्टी अधू झाली होती, मदतीशिवाय त्यांना हालचाल करता येत नव्हती. ''पुरस्काराचा आनंद उपभोगण्याची क्षमता असताना हा सन्मान मिळाला असता तर बरे झाले असते'' अशी हा सन्मान जाहीर झाल्यावर गलितगात्र अवस्थेतील खांडेकरांची प्रतिक्रिया होती ! त्यानंतर दोन वर्षांत वयाच्या ७८ व्या वर्षी खांडेकरांचे निधन झाले.
याचा अर्थ वयाच्या पंचाहत्तरीपर्यंत खांडेकरांना दीर्घायुष्य लाभले नसते तर मराठीतले पहिले ज्ञानपीठ मिळण्याचा सन्मान त्यांना मिळाला नसता.
खांडेकरांना ज्ञानपीठ पुरस्कार जाहीर झाला तेव्हा श्रीरामपुरातल्या लोकमान्य टिळक वाचनालयातून या कादंबरीची प्रत लगेच मिळवून मी ती अधाशीपणे वाचून काढली होती. या कादंबरीवर मी लिहिलेला एक लेखही तेव्हा कराडहून प्रसिद्ध होणाऱ्या 'निरोप्या' मासिकात संपादक जेसुईट फादर प्रभुधर यांनी प्रकाशित केला होता. विशेष म्हणजे त्यावेळी मी नववीत शिकत होतो. या कादंबरीतली ययाती, देवयानी, शुक्राचार्य, शर्मिष्ठा, कच, पुरु ही पात्रे आजही माझ्या मनात घर करुन बसली आहेत.
इंग्रजी किंवा इतर भाषेतल्या कुठल्याही साहित्यकृतीला एखादा पुरस्कार मिळाला कि त्या पुस्तकाकडे वाचकांचे लक्ष जाते, त्या पुस्तकाच्या नंतर वर्षानुवर्षे अनेक आवृत्त्या निघत असतात. उदाहरणार्थ, ``टू किल अ मॉकिंग बर्ड' हे पुस्तक एकदा माझ्या हातात पडले तेव्हा ते एक नावाजलेले पुस्तक आहे हे मला आठवले. किती मराठी पुस्तकांबाबत असे म्हणता येईल ?
`ज्ञानपीठ' पुरस्कार मिळाल्यानंतरसुद्धा खांडेकरांच्या या पुस्तकाच्या फार आवृत्त्या निघाल्या नाहीत, इतरही अनेक पुरस्कारप्राप्त मराठी पुस्तकांची बहुधा हिच कथा आणि व्यथा असेल.
वि. वा शिरवाडकर उर्फ कवि कुसुमाग्रज यांना १९६७ ते १९८१ या काळातील त्यांच्या साहित्यकृतीसाठी ज्ञानपीठ सन्मान मिळाला. ''देणाऱ्याने देत जावे, घेणाऱ्याने घेत जावे, घेता घेता एक दिवस देणाऱ्याचे हात घ्यावे'' अशा अनेक लोकप्रिय कविता लिहिणाऱ्या विंदा उर्फ गोविंद विनायक करंदीकर यांनी खूप वर्षांपूर्वी म्हणजे ऐंशीच्या दशकातच आपल्याकडे आता लिहिण्यासारखे नवीन असे काही नाही असे जाहीरपणे सांगून आपली लेखणी म्यान केली होती.
`कधी थांबावे' यासंदर्भात विंदांचा हा संदर्भ देणारा सुभाष अवचट यांचा लेख मागच्या महिन्यात अनेकांनी वाचलाही असेल.
कविवर्य विंदा करंदीकर यांना ज्ञानपीठ पुरस्कार `अष्टदर्शने' या साहित्यकृतीसाठी देण्यात आला. विंदांची ही ज्ञानपीठप्राप्त साहित्यकृती मात्र किती जणांनी वाचली असेल वा हे नाव ऐकले असेल याविषयी मला शंका आहे.
एखाद्या व्यक्तीला विशिष्ट निर्मितीसाठी पुरस्कार मिळाला किंवा मिळाला नाही यामुळे त्या व्यक्तीचे किंवा त्या कलाकृतीचे श्रेष्ठत्व ठरत नाही, तसे गृहीत धरता कामा नये. उदाहरणार्थ, गेल्या शतकातील एक महान तत्त्वज्ञ असलेल्या, नितिमत्तेविषयी अपारंपरिक मते मांडणाऱ्या आणि युद्धविरोधी भुमिका घेऊन लोकप्रिय जनमताचा आणि शासनाचाही रोष पत्करणाऱ्या बर्ट्रांड रसेलला नोबेल पारितोषिक मिळाले ते चक्क साहित्यातील होते !
भारतीय साहित्यक्षेत्रातील सर्वोच्च सन्मान असलेले ज्ञानपीठ पुरस्कार १९६५ पासून दिले जात आहे. मराठी साहित्यातील दिग्गज असलेल्या अनेक साहित्यिकांना ज्ञानपीठ पुरस्काराने हुलकावणी दिली आहे, वानगीदाखल म्हणून विजय तेंडुलकर, पु.ल. देशपांडे, नामदेव ढसाळ, शांता शेळके, दुर्गा भागवत, व्यंकटेश माडगूळकर, मंगेश पाडगावकर, वसंत कानेटकर, जी. ए. कुलकर्णी, नारायण सुर्वे, वसंत बापट वगैरे कितीतरी नावे देता येतील.
विजय तेंडुलकर आणि नामदेव ढसाळ यांची नावे वगळून मराठी साहित्याचा सोडा, अगदी भारतीय साहित्याचाही इतिहास पूर्ण होऊ शकत नाही, अशांना ज्ञानपीठ पुरस्कार का बरे दिला गेला नसेल ?
नामदेव ढसाळ यांचा साहित्यविश्वात क्रांती करणारा `गोलपिठा' हा पहिला कवितासंग्रह १९७३ साली प्रसिद्ध झाला, मात्र त्यांच्या कुठल्याही साहित्यकृतीला साहित्य अकादमीचा किंवा ज्ञानपीठ पुरस्कार मिळाला नाहीच ! पश्चात्यबुद्धी म्हणून बहुधा त्यांना साहित्य अकादमीने आपल्या स्वर्णजयंतीनिमित्त २००५ साली जीवनगौरव पुरस्कार दिला.
याचाच अर्थ इतर पुरस्कारांप्रमाणेच केवळ मेरीट म्हणजे उच्च दर्जाच नव्हे तर इतरही अनेक गोष्टी साहित्य अकादमी किंवा ज्ञानपीठ पुरस्कार प्राप्त करण्यासाठी आवश्यक असतात. यामध्ये आवश्यक ती लॉबिंग प्रक्रिया, तांत्रिक आणि इतर बाबींचे पालन वगैरे अनेक गोष्टींचा समावेश असतो.
अनेकदा विशिष्ट पुरस्कारासाठी संबंधित व्यक्तींनी किंवा त्यांच्या वतीने इतरांनी अर्ज किंवा नामांकन करण्याचा नियम असतो आणि यास पात्र असलेले अनेकजण तयार नसतात. यामुळे आलेल्या अर्ज विचारात घेऊन पुरस्कार जाहीर करण्याची नामुष्की येते आणि कधीकधी एखाद्या पुरस्कारासाठी एकही अर्ज आलेला नसतो.
साहित्य अकादमीचा पुरस्कार मिळाल्यावर त्या साहित्यकृतीच्या पात्रतेबद्दल तांत्रिक मुद्द्यावर संशय निर्माण झाल्याने अत्यंत उद्विग मनाने जी. ए. कुलकर्णी यांनी आपला पुरस्कार परत केला होता हे एक उदाहरण आहेच .
इतर भारतीय भाषांच्या तुलनेत मराठी साहित्याला फार कमी साहित्य अकादमी आणि ज्ञानपीठ पुरस्कार मिळाले हे याची कारणमीमांसा देताना दुसऱ्यांचे पाय ओढण्याचे प्रकार आणि पुरस्कारांसाठी लॉबिंग करण्यात अपयश अशी दोन मुख्य कारणे आहेत असे दिल्लीत राहणाऱ्या आणि तेथील समीकरणांची पूर्ण जाणिव असलेल्या मराठीतील एका ज्येष्ठ साहित्यिक-समीक्षकाने एका आघाडीच्या मराठी दैनिकात काही वर्षांपूर्वी लिहिल्याचे आठवते.
सातशे-आठशे वर्षांपूर्वीचे चक्रधर स्वामी आणि संत ज्ञानेश्वर यांच्या आणि सतराव्या शतकातील ख्रिस्तपुराण'कार जन्माने ब्रिटिश असलेल्या फादर थॉमस स्टिफन्स यांचा वारसा सांगणाऱ्या आणि आता अभिजात भाषेच्या दर्जासाठी प्रयत्न होत असलेल्या मराठी भाषेला आतापर्यंत भालचंद्र नेमाडे यांच्यासह केवळ चार ज्ञानपीठ पुरस्कार मिळालेलं आहेत.
अभिजात दर्जा मिळाल्याने एखाद्या भाषेचे किंवा त्या भाषेतील साहित्यकृतींचे महत्त्व वाढते असे थोडेच आहे? मात्र दरवर्षी या ना त्या निमित्ताने मराठीला अभिजात दर्जा मिळावा याबाबत कागदी घोडे नाचवले जातात. मराठी भाषा वाचली जावी, या भाषेत लिहिले जावे, ही भाषा समृद्ध व्हावी यासाठी किती प्रयत्न केले जातात ?
याउलट अगदी अलिकडच्या काळापर्यंत मराठी भाषेची बोलीभाषा समजली जाणाऱ्या आणि १९८७ साली स्वतंत्र भाषा म्हणून राज्यघटनेच्या आठव्या परिशिष्टात समाविष्ट झालेल्या कोकणी भाषेला रविंद्र केळेकार आणि यावर्षी दामोदर मावझो यांच्या रुपाने आतापर्यंत दोन ज्ञानपीठ पुरस्कार मिळाले आहेत, यावरुन काय बोध घेता येणार आहे?
ज्ञानपीठ किंवा साहित्य अकादमी वा इतर पुरस्कार न मिळाल्याने कुठल्याही साहित्यिकाचे व त्यांच्या साहित्यकृतीचे मूल्य अथवा योगदान कमी होत नाही. साहित्यक्षेत्रातील पुरस्काराबाबत असे म्हणता येईल तसेच इतर कुठल्याही क्षेत्राविषयी असेच म्हणता येईल.
उदाहरणार्थ, भारतरत्न पुरस्कारांचे मानकरी असणाऱ्या व्यक्तींमध्ये महाराष्ट्रातील व्यक्तींची संख्या लक्षणीय आहे, मात्र अलिकडच्या काळातील लता मंगेशकर, सचिन तेंडुलकर आणि पंडित भिमसेन जोशी अशी नावे वगळली तर महाराष्ट्रातील या इतर भारतरत्नांची नावेही अनेकांना माहित नसतील, त्यांच्या कार्याविषयीची माहिती असणे ही तर अगदी वेगळी बाब .
त्यामुळे एखादे पुरस्कार मिळाल्यामुळे फार भावनाविवश किंवा हुरळून जाण्याची नसते तसेच पुरस्कार न मिळाल्याने नाराज, निराश होण्याचेही कारण नसते. कुठल्याही व्यक्तीच्या कार्याचे आणि योगदानाचे मूल्य असले पुरस्कार नाही तर काळच ठरवत असतो.
`दिव्यमराठी' तला लेख

 एक वेगळा प्रवाह - मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलन

मराठी ग्रंथकारांचे पहिले संमेलन पुण्यात १८७८ साली पार पडले. महाराष्ट्राच्या समाजजीवनात वेगवेगळ्या क्षेत्रांत नव्या मुहूर्तमेढ उभारणाऱ्या न्यायमूर्ती महादेव गोविंद रानडे यांच्याकडेच मराठी साहित्य संमेलनाचा शुभारंभ करण्याचाही मान जातो. यानंतरच्या काळात महाराष्ट्रात आणि इतरत्र मराठी साहित्य संमेलने होत राहिली. मुख्य प्रवाह मानल्या जाणाऱ्या अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलनातून वेगळे होऊन समांतर किंवा वेगळे अस्मिता दर्शवणारी विद्रोही, ग्रामीण, दलित, मुस्लीम, नास्तिक, कोकण, मराठवाडा अशी प्रादेशिक पातळीवरची आणि विविध विचारसरणीला वाहिलेली अनेक साहित्य संमेलने आजकाल होत असतात.

मराठी साहित्य संमेलनाच्या मुख्य प्रवाहापासून वेगळे होऊन पहिल्यांदा वेगळी चूल मांडण्याचे धाडस ख्रिस्ती साहित्य संमेलन या वेगळ्या प्रवाहाने शंभर वर्षांपूर्वीच केले होते हे मात्र अनेकांना माहितही नसेल.
पहिले मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलन १८ आणि १९ एप्रिल १९२७ रोजी नाशिकमध्ये शरणपुरातल्या चर्च मिशनरी सोसायटीच्या मराठी शाळेत येथे पार पडले आणि या संमेलनाचे अध्यक्ष होते रेव्हरंड निकल मॅक्लिकल. या 'महाराष्ट्रीय ख्रिस्ती लोकांच्या पहिल्या साहित्य संमेलना*ला सात ख्रिस्ती पंथांच्या पन्नास प्रतिनिधींसह दिडशे लोक हजार होते.
मराठी साहित्य संमेलनातून याप्रमाणे अनेक नावे प्रवाह वेगळे झालेले असले तरी त्यापैकी अनेक काळाच्या ओघात नंतर लुप्त झाले आहेत वा केवळ अस्तित्व राखून आहेत. शतकापूर्वी वेगळी वाट चोखणारा ख्रिस्ती संमेलनाचा प्रवाह मध्यंतरीच्या काही दशकांचा अपवाद वगळता आजही वाहता आणि खळाळता राहिला आहे.
गंमत म्हणजे कालांतराने अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलन असे नामांतर झालेल्या मूळ ग्रंथकारांच्या संमेलनातून फारकत घेतलेल्या मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांतूनसुद्धा मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाने १९९२ पासून स्वतंत्र चूल मांडली आहे आणि आतापर्यंत वेगळी तब्बल दहा संमेलने भरवली आहेत.
विशेष म्हणजे अखिल भारतीय साहित्त्य संमेलनांचे जसे दस्तऐवजीकरण झाले आहे तसेच या मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांचे आणि हो, मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांचेसुद्धा दस्तऐवजीकरण झाले आहे. या दोन्ही प्रवाहांच्या संमेलनाध्यक्षांची भाषणे संकलीत करण्याचे आणि त्यावर समीक्षणात्मक टीकाटिपण्णी करण्याचे महत्त्वाचे योगदान सुनिल श्यामसुंदर आढाव यांनी केले आहे.
'धर्म ख्रिस्ताचा, विचार साहित्याचा ! शतकातील ख्रिस्त संमेलनाध्यक्षीय भाषणे व त्यावरील समीक्षा' ' या शिर्षकाचा चारशेदहा पानांचा जाडजूड ग्रंथ (दिलीपराज प्रकाशन, पुणे) आढाव यांनी पुढील पिढयांना अभ्यासासाठी उपलब्ध करून दिला आहे. .
या ग्रंथाचे विशेष महत्त्व म्हणजे संमेलनाध्यक्षांच्या भाषणांबरोबरच ग्रंथकाराने 'समीक्षकाच्या दृष्टिकोनांतून' या शिर्षकाच्या लेखातून प्रत्त्येक संमेलनांची पूर्वपीठिका आणि त्यात्या संमेलनाध्यक्षांनी मांडलेल्या विचारांची समीक्षा केली आहे. मराठी साहित्यातील ख्रिस्ती साहित्याचे आणि साहित्यिकांचे स्थान, ख्रिस्ती साहित्याची व्याख्या, या साहित्याचा साहित्यिक आणि वैचारीक दर्जा, संमेलनाध्यक्षांचे उपस्थित केलेले मुद्दे, या शतकभरात मराठी ख्रिस्ती साहित्यजगात उमटलेली वादळे, वगैरे विविध विषयांचा आढाव यांनी या ग्रंथात उहापोह केला आहे. त्यादृष्टीने हा ग्रंथ केवळ मराठी साहित्यक्षेत्रासाठीच नव्हे तर एकूण मराठी साहित्यक्षेत्रासाठी .एक मौलिक ऐवज ठरतो.
.
१९२७ नंतर चार संमेलने सलग झाल्यानंतर १९३३ नंतर पुढचे ख्रिस्ती साहित्य संमेलन भरायला १९७२ साल उजाडावे लागले. त्यानंतर मात्र कॅथोलिक आणि प्रोटेस्टंटपंथीय साहित्यिकांनी अगदी चंग बांधून वेळोवेळी ही संमेलने भरवली आहेत. विविध कारणांमुळे या संमेलनांच्या क्रमसंख्यांविषयी मात्र स्पष्टता नाही हे आढाव यांनी आपल्या ग्रंथात स्पष्ट केले आहे. काही संमेलनांविषयी निश्चित माहिती उपलब्ध नाही.
गेल्या शतकभरात एकूण पस्तीस मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलने झाली असून त्यात पंचवीस मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलने आणि दहा मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांचा समावेश होतो. आगामी सव्वीसावे मराठी ख्रिस्ती साहित्य साहित्य संमेलन मे महिन्यात बीड येथे होणार आहे.
मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्षांच्या निवडीबाबत १९७२ पासून एक अलिखित संकेत पाळला जातो, तो म्हणजे एकदा कॅथोलिक आणि त्यानंतर प्रोटेस्टंट असे साहित्यिक या पदासाठी आलटूनपालटून निवडले जातात. गेल्या काही दशकांच्या या पायंड्याकडे पाहू जाता कॅथोलिक म्हणजे वसईकडचा साहित्यिक आणि प्रोटेस्टंट म्हणजे वसईउर्वरीत महाराष्ट्रातील प्रोटेस्टंट संमेलनाध्यक्ष बनलेले आहेत. वसईबाहेरच्या महाराष्ट्रातील एकही कॅथोलिक आतापर्यंत मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्ष झालेला नाही.
गेल्या वेळेस नाझरेथ मिस्किटा हे कॅथोलिक साहित्यिक मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्ष झाल्याने यावेळेस बीड येथे होणाऱ्या ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाच्या अध्यक्षपदासाठी अनेक प्रोटेस्टंट साहित्यिक निवडणुकीच्या रिंगणात उतरण्यासाठी उत्सुक आहेत.
आतापर्यंतच्या इतर मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्षांची नावे पुढीलप्रमाणे आहेत. दुसरे - मनोहर कृष्ण उजगरे ((मुंबई १९३०), तिसरे -देवदत्त नारायण टिळक (निपाणी १९३२) चौथे - लक्ष्मीबाई टिळक (नागपूर १९३३), पाचवे आणि सहावे- सत्यवान नामदेव सूर्यवंशी (मुंबई आणि पुणे- १९७२), सातवे - फादर डॉमनिक आब्रिओ (नंतर औरंगाबाद धर्मप्रांताचे पहिले बिशप- मुंबई १९७३) , दहावे - भास्करराव जाधव (बारामती १९७५), ,अकरावे - रॉक कार्व्हालो (सोलापूर १९७७), बारावे - रामकुंवर सूर्यवंशी (अहमदनगर १९८१) , तेरावे - फादर एलायस बी रॉड्रिग्स (मुंबई १९८४), चौदावे- जयंतकुमार त्रिभुवन, (कोल्हापूर १९८६), पंधरावे - विजया पुणेकर (मुंबई १९९०), सोळावे - फादर फ्रान्सिस दिब्रिटो (पुणे १९९२), - सतरावे - निरंजन उजगरे (मालवण १९९४), अठरावे -सुधीर देवीप्रसाद शर्मा (नागपूर १९९८), एकोणिसावे - -सिसिलिया कार्व्हालो (नाशिक २०००), विसावे - देवदत्त हुसळे (अहमदनगर २००१), एकविसावे -अनुपमा उजगरे (मुंबई २००५) , बाविसावे सुभाष पाटील (जालना २००७ ), तेविसावे - फादर मायकल जी. (वसई २००९), चोविसावे -अशोक आंग्रे (अहमदनगर, २०११ ), आणि पंचविसावे- नाझरेथ मिस्किटा (सोलापूर २०१४ ).
दलित मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलने - पहिले - अरविंद पी. निर्मळ (अहमदनगर -१९९२), दुसरे - सत्यवान नामदेव सूर्यवंशी (जालना १९९३), तिसरे - अरविंद पी निर्मळ (लोणावळा १९९४), चौथे - देवदत्त हुसळे (अहमदनगर- १९९५), पाचवे - बिशप प्रदीप कांबळे (पुणे २००१), सहावे - सुभाष चांदोरीकर (संगमनेर २००४), सातवे - डॉ. गिल्बर्ट लोंढे (नागपूर २००६), आठवे - वसंतराव म्हस्के (उदगीर २००८), नववे - अनुपमा डोंगरे-जोशी (श्रीरामपूर २०११) आणि दहावे - फादर ज्यो गायकवाड (श्रीरामपूर २०१८),
अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलने आणि मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलने यांच्यात तुलनात्मकरित्या पाहू गेल्यास काही गोष्टी प्रकर्षाने जाणवतात. मराठी साहित्यात महिलांचे योगदान फार पूर्वीपासून आहे, आठ शतकांपूर्वी होऊन गेलेल्या संत मुक्ताबाईंपासून ही स्त्रीसाहित्याची परंपरा आहे. सव्वाशे वर्षांपूर्वी सुरु झालेल्या आणि आता शंभरीच्या जवळ आलेल्या मराठी साहित्य संमेलनांचे अध्यक्ष होण्याचा मान मात्र एका हाताच्या बोटांवर मोजता येईल इतक्याच स्त्रियांना मिळाला आहे. कुसुमावती देशपांडे (ग्वाल्हेर), दुर्गा भागवत (कऱ्हाड), शांता शेळके (आळंदी ) विजया राजाध्यक्ष (इंदूर) आणि अरुणा ढेरे (यवतमाळ २०१९) या त्या पाच महिला संमेलनाध्यक्ष.
याउलट केवळ पस्तीस संख्येच्या मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांच्या मात्र आतापर्यंत सहा महिला संमेलनाध्यक्षा झालेल्या आहेत, यापैकी पाच मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्ष होत्या आणि एक दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्ष होत्या.
आतापर्यंत होऊन गेलेल्या पंचवीस मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्षांबाबतीत आणखी दुसरे वैशिष्ठ्य म्हणजे यापैकी अनेक जण एकाच घरातील वा कुटुंबातले आहेत. लक्ष्मीबाई टिळक आणि त्यांचा मुलगा देवदत्त टिळक असे मायलेक, सत्यवान नामदेव सूर्यवंशी आणि त्यांच्या बहिण रुपकुंवर सूर्यवंशी असे भाऊबहिण , मनोहर कृष्ण उजगरे आणि त्यांच्याच घराण्यातले निरंजन उजगरे आणि अनुपमा उजगरे हे दाम्पत्य अशा व्यक्ती संमेलनाध्यक्ष झालेल्या आहेत.
मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलन आणि मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलन या दोन्ही प्रवाहांतील संमेलनाध्यक्षपद अनेक धर्मगुरुंनी भुषवले आहे, यात कॅथोलिक फादर फ्रान्सिस दिब्रिटो, बिशप डॉमनिक आब्रिओ यांच्यासह प्रोटेस्टंट रेव्हरंड निकल मॅक्लिकल, रेव्ह. अरविंद पी निर्मळ आणि बिशप प्रदीप कांबळे यांचा समावेश होतो. मराठी ख्रिस्ती साहित्यप्रवाह अजूनही ख्रिस्ती धर्म आणि धर्मगुरु यांच्या प्रभावाखाली आहे हेच यातून दिसून येते.
वादविवाद, आरोपप्रत्यारोप नाही तर मराठी साहित्य संमेलन नाही. ख्रिस्ती साहित्य संमेलनेही यापासून लांब राहिलेली नाही, ''ख्रिस्ती साहित्य" या शब्दाची व्याख्या, दलित ख्रिस्ती हा अमंगळ शब्दप्रयोग अशा अनेक वादांनी ही संमेलनेही गाजलेली आहेत.
मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांत मराठी साहित्यक्षेत्रातील अनेक दिग्गज्जांनी हजेरी मांडली आहे, पुण्यात फादर फ्रान्सिस दिब्रिटो संमेलनाध्यक्ष असलेल्या संमेलनावेळी शांता शेळके उदघाटक होत्या, समाजवादी विचारवंत ग. प्र. प्रधान उपस्थित होते. मुंबईच्या विजया पुणेकर संमेलनाध्यक्ष असताना कविवर्य नारायण सुर्वे प्रमुख पाहुणे होते. नागपूरच्या मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनात वामन निंबाळकर हे एक व्याख्याते होते.
अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलन आणि विद्रोही साहित्य संमेलन यांच्यांमध्ये जसे विळ्या-भोपळ्याचे सख्य किंवा छत्तीसावा आकडा आहे, अगदी तशी स्थिती (मुख्य प्रवाहातले !) मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलन आणि मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलन यांच्यात आहे. अनेक मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्षांनी आपल्या अध्यक्षीय भाषणांत `दलित ख्रिस्ती' या शब्दावर आणि वेगळ्या मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांवर तोंडसुख घेतले आहे.
मराठी दलित ख्रिस्ती चळवळीचे प्रणेते अरविंद पी. निर्मळ यांनी १९९२ अहमदनगरमध्ये पहिले मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलन भरवले त्यावेळी प्रचंड विरोधामुळे ऐनवेळी संमेलनाच्या जागा बदलण्याची नामुष्की त्यांच्यावर आली होती. परिस्थितीत आज २०२२ मध्येही यात फार बदल झालेला नाही. आजसुद्धा `दलित ख्रिस्ती' हा शब्द गावकुसाबाहेरच आहे.
ज्यांचे पोट भरले आहे अशांची प्रवृत्ती ख्रिस्ती दलितत्वाचे वास्तव सरळसरळ नाकारण्याची असते. याउलट आपल्या दलितत्वाचे वास्तव नाकारले तर ख्रिस्ती असल्याने इतर दलितांना दिल्या जाणाऱ्या सर्व आरक्षणादी सोयीसुविधांवर पाणी सोडावे लागते म्हणून या दलितत्वावर हक्क सांगितलं जातो. पूर्वास्पृश्य असलेल्या सर्व हिंदू. शीख आणि बुद्ध समाजाला लागू असलेल्या सोयीसुविधा आणि आरक्षण पूर्वास्पृश्य असलेल्या ख्रिस्ती समाजालाही द्याव्यात आणि त्यासाठी इतरांसारखे त्यांचेही दलितत्व मान्य करावेच लागेल. असा हा तिढा आहे.
आतापर्यंत दोनच मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांना मी आवर्जून हजर राहिलो आहे, मालवणचे १९९४ चे संमेलन आणि २०११ चे अहमदनगरचे संमेलन. मालवणच्या १९९४च्या मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाआधीच संजय सोनवणी यांनी `उत्तुंग' हा माझा व्यक्तिचित्रसंग्रह प्रकाशित केला होता, मी मात्र संमेलनात प्रेक्षक म्हणून हजर होतो.
मराठी ख्रिस्ती साहित्य संमेलनाध्यक्ष हे पद भूषवलेल्या व्यक्तींच्या नावावर एकही पुस्तक नाही वा संमेलनाध्यक्षपदावर निवड होईपर्यंत नव्हते असे अनेकदा झाले आहे. तर जोसेफ तुस्कानो आणि अनिल दहिवाडकर अशी मोलाची साहित्यिक सेवा करणारी माणसे संमेलनाध्यक्षपदापासून लांब राहिली आहेत.
मराठी दलित ख्रिस्ती साहित्य संमेलनांच्या नागपूर, उदगीर आणि श्रीरामपूर येथल्या अनेक मांडवांत आणि व्यासपीठांवर मात्र मी अगदी हौसेने मिरवलो आहे. सत्कारही करवून घेतला आहे.
------
फोटो कॅप्शन्स : लक्ष्मीबाई टिळक, फादर फ्रान्सिस दिब्रिटो, अनुपमा उजगरे, सिसिलिया कार्व्हालो आणि अनुपमा डोंगरे-जोशी